Býtt kanning!

Eg las ein dagin, at klókasta rasan er Border Collie. Sjálvandi- hugsa tey flestu av okkum. Enntá orðið “intelligent” bleiv brúkt. Niðast á IQ listanum lógu Basenji, Chow Cow, Eingilski Bulldog og Afghanski mjáhundurin.

-Orsaka meg, men eg kundi hugsað mær at sæð IQ hjá viðkomandi fólkum ið gera tílíkar (býttar) kanningar.

(Býttu) Kanningarnar verða grundaðar á hvussu væl hundurin lurtar og aktar. Gjørdi man eina kanning av hvør hundur fyrst megnaði at fanga eina rottu, hevði Afghanski mjáhundurin avgjørt ligið ovalaga. Gjørdi man eina kanning yvir besta vakthundin hevði Chow Chow ikki fingið ringan karakter – men harafturímóti hevði Border Collie ligið sum ein av teimum niðastu.

Gravhundur og Chihuahua fingu æruna av at vera aggressivastu hundarasur, men ongin frágreiðing var um, hví hesar rasur fingu eitt so ivasamt heiðurspláss. Hesar rasur eru sera populerar og hava fittar støddir. Tó skal hundaeigarin ikki lata seg lumpa av tí. Gravhundurin er ætlaður til at arbeiða, og hann elskar at arbeiða. Men orsakað av teirra populariteti sum familjuhundar og “sofahundar” hava teir fingið eina aggressiva etikett í (býttu) kanningini. Chihuahua er heimsins populerasta rasa og verður ofta sett í bás við “mótadýr” og “taskuhundar”. Eisini hesin hugburðurin hjá fleiri hundaeigarum (t.v.s. menniskjum!) førir við sær at Chihuahua fær eina malplasering í (býttu) kanningini.

Hundar eru avlaðir við ymiskum endamálum – annars hevði ikki verið nógv meining í at havt fleiri hundrað rasur.
Ein Border Collie er klókastur til tað hann er ætlaður til. Ein Basenji er klókastur til tað hann er ætlaður til...

Í mínari verð ber rætt og slætt ikki til at samanbera IQ hjá hundum – but then again- tað eru eisini býtt fólk í gera tað, ikki hundarnir sjálvir ;o)

Ester Áarskarð

Mín lítli sarti hundur

Eg havi tvær tíkar av slagnum Italienskur mjáhundur, eisini kallað miniature greyhound. Tær eru klæntrasligar, smáar og vita væl at tær mugu ansa sær fyri baldrasligum børnum og hundum.
Vit hava frá byrjan luttikið á hvølpaskeiðum hjá HUFF og HUFF sosialisering. Hetta fyri at venja og fyri at venja hundarnar við aðrar hundar av ymiskum støddum og skapum.
Á hesi sosialisering vóru hvølparnir frá byrjan javnt smáir og ungir. Sum teir vaksa til veksur eisini munurin á stødd og aktivitetsstøði.
Mínir hundar eru aftirhaldandi og tíma ikki at berjast men spæla meira sum kettir, við at arga, renna undan og eftir hvørjum øðrum.
Hinir hvølparnar vóru fleiri av gravveiðihundaslag og baldrasligir. Hetta hevði við sær at mínir hildu seg aftanfyri míni bein og luttóku ikki í spælinum.
Sama skilið var við teimun av slagnum chihuahua.

Tann av mínum sum er meira sjálvsikkur byrjaði at vera illsint inná hundar vit hitta - bara at byrja við og so var alt í lagi. Men hetta bleiv ein sera keðiligir atburður. Hin sum er meira afturhaldandi, bleiv enn meira so, og vildi als ikki hitta hundar.
Vit avgjørdu at skilja okkum í tveir bólkar av hundum, uml. 3 kg og teir í eru á leið 8 - 10 kg. Villbassarnar spældu og leikaðu í sum vant, mestsum allir í pubertetinum. Fyrstu ferð vóru smáu hundarnar stillir, men gingu eitt sindur meira frítt. Chihuahuarnar spældu meira og minni vilt.
Longu næstu ferð legði mín lítla sarta upp til spæl og rann eitt sindur runt, so eg var ordiliga glað.
Tað gongur framá við henni og eg vóni at hon fær bygt sær sjálvsálitið ordiliga væl upp.

Hendan royndin hevur vissað meg í hvussu týdningarmikið tað er at hundar hittast og at teir hittast við nøkulunda javnlíkum.

Fríða Matras Brekku